Verdriet

Leven is huilen

Verdriet en ik kennen elkaar al lang. Heel lang. Uiteraard heb ik als jong kind gehuild. Als ik weer eens op m’n knie was gevallen. Met m’n duim in een hondendrol. En toen ik op mijn kin viel, in een poging zonder handen te fietsen. Tranen met tuiten toen die gehecht werd. En toch was ik een stoer wijfie.

Later, op m’n 17de, vloeiden er meer tranen. Ik voelde me oud. Melancholiek. Trok me regelmatig terug op mijn kamer. Dan huilde ik meestal in stilte. En als ik weer naar beneden ging, plensde ik snel wat water over m’n ogen. Mijn spiegelbeeld checkend op zichtbare sporen van verdriet.

Nu ik dit schrijf, valt me dat gedrag pas op. Realiseer ik me pas hoe bijzonder die terugtrekkende beweging bij verdriet was. Waar kwam die vandaan? Waarom deelde ik mijn pijn niet? Delen geeft een stukje verlichting. Maar ik verkoos mijn schuilplaats en hield het voor me. Buiten ieders zicht. Buiten ieders weten. Dat verbaast me nu. Schaamde ik me voor mijn tranen? Voelde ik me zó alleen dat het niet in me opkwam om ze te delen? Of vertrouwde ik het niet? Was het een intuïtief beschermen van mezelf?

Ik heb het antwoord op die vragen nog niet helder. Wel weet ik dat er -nog steeds- heel veel verdriet in mij leeft. Het is zo fijn nu, om er met Elke open over te kunnen praten. Om eindelijk een beetje inzicht te krijgen in waar die tranen vandaan komen. Ik heb al oceanen vol gehuild. Dan zou je toch denken dat die bron een keertje opdroogt. Maar zo werkt het dus niet. Ook hier gaat het om durven voelen. Het verdriet én de oorzaak daarvan bewust te voelen. Het duurt lang voordat ik die stap zet. Dat aandurf. En de pijn is messcherp. Het is het verdriet van mijn jonge ik. Van een klein kwetsbaar meisje dat niet was opgewassen tegen wat er allemaal gebeurd is. Díe tranen gaan huilen, is essentieel. Ze doen zeer. Absoluut. Maar ze brengen ook verandering. Groei. Die het verdriet ontstijgt. Inzicht. In mezelf. Inzicht in mijn verleden. Huilen -écht huilen- en het verdriet en de pijn voelen … dat doet goed!

 

Liefs,

Vieve

 

 

Voel je vrij om te reageren!