Ik weet niet meer wat ik hardop tegen mezelf gezegd heb. Tijdens de afwas. En vervolgens tijdens het schoonmaken van de onderkant van m’n schoenen; vuil van het natte zand op het kerkhof. Onbewust m’n huis onderstempelend. ’t Was pure afbraak. De treurige climax van een dag die begon met me verslapen. Onder de douche hetzelfde zeurende gevoel in mijn onderbuik waar ik al langer last van heb; eerst af en toe en sinds een week dagelijks. Ik besprak ’t later op de dag met mijn beste vriend. Hij gaf aan dat hij al enkele dagen last had van een ander buikprobleem. “Ach Vief, we zijn allebei bezig met ons leven. Met verandering. En dat werkt natuurlijk ook door op je lijf!” Heerlijk hoe hij kan relativeren!

Toen ik aan het begin van de middag bij hem binnenliep, hadden zijn huisgenoten al gezien dat m’n gezicht op kwaad stond. Maar dat was maar een fractie van hoe m’n ochtend was verlopen. Ziedend was ik. Had letterlijk in het rond geslagen. Kort. Omdat ik me zó moe voelde. Ik weet al heel lang dat het pure onmacht is. Zoals ik ook weet dat korter of langer na die storm tranen volgen. Diep verdriet. Om oude pijn. ’s Avonds keek ik terug op de dag. Terug naar de afbraak. Verder dan tot op ’t bot.

Ik heb dit soort ‘buien’ al lang. Zo’n 25 jaar geleden heb ik een dag of 2 de telefoon eruit getrokken. Zodat niemand me kón bellen. Zo intens eenzaam voelde ik me. Die bui van toen hield een week of 3 aan. Ten opzichte van dat dieptepunt ben ik enorm vooruitgegaan. Deze staat van (niet) zijn, duurt nu max een dag. Met max 2 of 3 ‘hoogtepunten’.

Van Elke heb ik geleerd dat het een instrument van een kind is. In de zin van ‘laat ik mezelf maar afbreken, dan heb ik de regie tenminste zelf in handen.’ Snoeihard zijn voor mezelf. Over-kritisch. Nul mededogen. En dat alles uit pure onmacht. Is de orkaan overgetrokken, dan volgt een soort stilte van binnen. Waarna -uiteindelijk- de tranen naar boven komen. Omdat alles waar ik zó naar verlang, zó ver buiten bereik lijkt te liggen. Omdat het op uitzonderingen na maar niet makkelijker wordt. Ja, ik heb af en toe ’t getij mee. En ben ongelofelijk blij met hoe Elke me de weg wijst. Ik krijg wat meer oog voor het geluk dat ik ook heb. En de laatste tijd voel ik soms zelfs kracht. Maar toch. Ik ben een vijftiger. Hoe oud moet ik worden, voordat ik eindelijk eens kan leven? Voluit kan Leven. Me thuis voelend in mijn eigen vel. Die oude pijn loslatend om helemaal in het nu te zijn. Wetend waar mijn kracht ligt. Wetend en voelend wat ik wil. Mijn dromen waarmakend. Of nog beter: ze Levend! Me deel voelend van iets groters. In contact zijnd met mijn omgeving. Met anderen. Met mezelf. Eindelijk, eindelijk, eindelijk mijn vleugels uitslaand. Wanneer?

Liefs,

Vieve