Leven is durven voelen

Ik ben Elke zomaar tegengekomen. En wat ben ik daar blij om! Tijdens onze eerste afspraak geef ik al mijn problemen en pijnpunten aan. Op zich niks bijzonders. Maar het voelt fijn om te merken dat wat ik haar vertel ook bij haar binnenkomt. Welkom is. Dat schept meteen een band. Als we een week later écht van start gaan, verrast ze me: ik krijg ‘gereedschap’ mee voor thuis om dichter bij mezelf te komen. Dat heb ik nog nooit zo meegemaakt. Geen eindeloos gepraat, maar meteen zelf het water in. Met voldoende zwembanden om te blijven drijven.

Door Elke word ik me er bewust van dat het binnen in mij zó pijn doet, dat ik er al mijn hele leven voor wegren. Het doet té zeer. Is téveel. En komt té hard binnen. Maar om mijn problemen aan te kunnen pakken, is er geen andere route dan naar binnen gaan en voelen wat daar is. Ik leer het stapje voor stapje. Mijn eerste reactie is nog altijd ‘wegwezen’ en er overheen schreeuwen. Maar langzaamaan word ik me ervan bewust dat hoe harder ik schreeuw en weg wil rennen, hoe groter en scherper de pijn wordt. Omdat ie per se aandacht wil krijgen. Het is een signaal aan mezelf, dat serieus genomen wil worden. Niet door anderen, zoals ik altijd heb gedacht. Maar door mij! Alléén door mij. Het is een alarmbel van mijn totale wezen. Speciaal aan mij gericht.

Voelen wat ik van binnen voel, is eng. Het doet zeer. Maakt me klein. En zet de kraan regelmatig vol open. Het is als een balanceeract op een paar meter hoogte op een smal richeltje. Terwijl ik al moeite heb om mijn evenwicht te bewaren als ik een been van de grond til! Er wordt een beroep gedaan op het vertrouwen in mezelf. Op mijn lef ook. Maar beide kijken de andere kant uit. Met hun handen voor hun ogen. Ik voel angst. En allerlei andere emoties. Van eerdere trajecten die ik gevolgd heb, weet ik dat het er allemaal bijhoort. Maar toch … En dan is er de rust van Elke. Haar zachtheid. De vertrouwen gevende blik in haar ogen. De zekerheid die ze uitstraalt. Het kalmeert me. Voedt me. Geeft me het vertrouwen dat ik nu nodig heb. Ik ga met een lach op mijn gezicht naar huis.

Liefs,
Vieve

Reageren? Voel je welkom!