Ik weet niet meer wat ik hardop tegen mezelf gezegd heb. Tijdens de afwas. En vervolgens tijdens het schoonmaken van de onderkant van m’n schoenen; vuil van het natte zand op het kerkhof. Onbewust m’n huis onderstempelend. ’t Was pure afbraak. De treurige climax van een dag die begon met me verslapen. Onder de douche hetzelfde zeurende gevoel in mijn onderbuik waar ik al langer last van heb; eerst af en toe en sinds een week dagelijks. Ik besprak ’t later op de dag met mijn beste vriend. Hij gaf aan dat hij al enkele dagen last had van een ander buikprobleem. “Ach Vief, we zijn allebei bezig met ons leven. Met verandering. En dat werkt natuurlijk ook door op je lijf!” Heerlijk hoe hij kan relativeren!
Toen ik aan het begin van de middag bij hem binnenliep, hadden zijn huisgenoten al gezien dat m’n gezicht op kwaad stond. Maar dat was maar een fractie van hoe m’n ochtend was verlopen. Ziedend was ik. Had letterlijk in het rond geslagen. Kort. Omdat ik me zó moe voelde. Ik weet al heel lang dat het pure onmacht is. Zoals ik ook weet dat korter of langer na die storm tranen volgen. Diep verdriet. Om oude pijn. ’s Avonds keek ik terug op de dag. Terug naar de afbraak. Verder dan tot op ’t bot. Lees meer