Leven is mijn waarde gaan zien
Ik luister naar Corinne Bailey Rae’s Like a Star met tranen in m’n ogen. Omdat de rust, zachtheid en traagheid van dat lied me raken; zó onvoorstelbaar moe voel ik me. Zo niet te beschrijven voorbij al m’n grenzen. Eerder naar bed gaan … Dat krijg ik er maar niet in. Hoewel … Ik zou nu graag in bed kruipen en me door ’t geluid van de stiller wordende natuur zachtjes in slaap laten wiegen. ’n Heerlijk diepe slaap. Maar de realiteit is voorbij denderend verkeer. Drukte ook in m’n huis: ’n matras in de gang, stapels spullen om uit te zoeken, uitpuilende kastjes. ’t Stoort me mateloos. Ik wil ’t opgeruimd hebben! M’n hele huis! Maar ’t gaat zo langzaam. Vanwege de herinneringen.
Ligt daarin de oplossing? Gewoon loslaten? Deze vragen roepen nieuwe tranen op. Waarom pijnig ik mezelf toch door alles zo gróndig te willen doen? De tijd die dat kost! Waarom niet ‘blind’ ’n stapel troep weggooien? Uit m’n huis! Uit m’n leven! Nieuwe ruimte scheppend!
Ik heb al heel wat troep de deur uit gebonjourd. Maar er is nog steeds te veel. Ook digitaal. Zoals de resultaten van m’n werk. Werk waar ik eind vorig jaar definitief ’n streep onder heb gezet. Wat ’n goed besluit! Onderwijl wringt mijn manier van opruimen steeds meer. Door die herinneringen; die flink binnenknallen. Ik begin er écht door te beseffen hoezeer ik mezelf onder druk heb gezet voor m’n werk. Álles voor de klant! Bloed, zweet en tranen … Tranen ja. Ook nu! Omdat ik nu pas zie dat ik al die jaren volledig aan mezelf ben voorbijgegaan. Totaal onbewust. Door die continue focus op ‘de ander’. Ik ben mezelf er door kwijtgeraakt, zo zie ik nu. En dat doet zeer! Moet ik mezelf dan nóg meer pijnigen door alle resultaten van mijn geploeter ongezien weg te gooien?! Na alles wat ik ervoor heb opgeofferd? Dan gooi ik daarmee toch ook mezelf weg?!
’t Begint me steeds helderder te worden. Met mezelf als sluitpost is ’t geen wonder dat ik uiteindelijk ben vastgelopen. Nauwelijks nog iets uit m’n handen kreeg. Zó tegengesteld aan hoe ik ben begonnen, want ik had echt lól in wat ik deed. Maar gaandeweg is ’t letterlijk keihard werken geworden. Ik snap nou ook waarom ik me de laatste tijd zo hondsmoe voel. ’t Vele checken van oud werk op ‘weg’ of ‘bewaren’, heeft volgens mij onbewust m’n gevoel en energie van die tijd naar boven gehaald. Toen ik vrijwel continu in m’n hoofd zat. Maar ’t hoofd voelt niet. Dat denkt, redeneert en houdt onder controle. Of probeert dat in ieder geval. Elke leert me daarentegen al geruime tijd om meer vanuit m’n gevoel te leven. Letterlijk voelen dus. En daardoor beukt de pijn om dit verleden nu des te sterker door.
Toch; ’t is goed om dit nu te voelen. Ondanks de weerstand, die er is om de rest van m’n werk ‘blind’ weg te gooien. Dat voelt als verraad aan die vele jaren waarin ik mezelf naar de laatste plaats van de rij heb verbannen. Qua eten, nachtrust, ontspanning, vakanties en nog veel meer. Pfff … Wat ’n armoede! Maar ook al doet ’t pijn en maakt ’t me heel verdrietig … tegelijkertijd ben ik blíj́ dat ik dit nu voel. Dat ’t -door ’t schrijven van deze blog- eindelijk tot me doordringt. Da’s de eerste stap naar ’n andere, betere en lievere levenskoers, waarbij ik de waarde aan mezelf ga toekennen, die ik verdien!
Liefs, Vieve