07 – Leven is het kind in je koesteren!
Gezondheid staat bij mij bovenaan het lijstje. Ik moet er niet aan denken een ernstige ziekte te krijgen. Ik kijk echt op naar degenen die wel het ‘verkeerde lotje’ hebben getrokken. Naar de rust waarmee zij hun lot ondergaan. De kracht die ze tonen. De vrede, die ze met hun lot sluiten! Dat is mens zijn op het hoogste niveau.
Hoe ik zou reageren? Ik zou volledig doordraaien! Serieus. Ik heb m’n handen al vol bij preventieve bevolkingsonderzoeken. Tuurlijk ben ik blij dat die onderzoeken er zijn. Maar ik word er nerveus van. Bang voor een uitslag die ik niet wil. Al zo vaak heb ik voor, tijdens en na zo’n onderzoek een schietgebedje gedaan. Om vervolgens twee weken lang (en da’s lang!) in m’n rats te zitten, omdat je dan pas de uitslag krijgt.
Gelukkig is er enige verbetering zichtbaar. Pasgeleden had ik weer zo’n onderzoek. De periode direct erna ben ik voor mijn doen vrij rustig doorgekomen. Ik was er niet zo mee bezig. Totdat de datum van de uitslag naderde. Conform wat me verteld was, had ik gisteren de uitslag moeten ontvangen. Niet dus. Iets waarmee ik al wel rekening had gehouden. Zo dacht ik althans. Maar afgelopen nacht was dat niet te merken: ik kon de slaap niet vatten en m’n hartslag was hoger dan normaal. Toen dat écht tot me doordrong, werd ik boos. Het moest maar eens uit zijn met al die flauwekul. ‘Die uitslag komt morgen! En statistisch gezien is de kans superklein dat er iets aan de hand is! Al dat gezeur, elke keer weer. Ik ben ‘r helemaal klaar mee! Kappen nou, verdomme!’
Ik ben naar de wc gegaan en weer in bed gestapt. Hoog tijd om te slapen. Maar al snel kwam er verdriet omhoog. Het duurde even voordat ik dat kon plaatsen. Het was het kleine meisje in mij, dat huilde. Hetzelfde kleintje dat in het begin van haar leven de lasten van mijn ouders heeft aangevoeld en overgenomen. Angst voor ziekten is daar een van. Totaal onbewust heb ik die angst op jonge leeftijd in mijn eigen systeem opgenomen. Dat betekent dat ik dus boos was op mijn hele jonge zelf: een jong grietje dat niet anders dan met angst kan reageren op die uitblijvende uitslag!
Kort na mijn boze reactie besefte ik wat ik gedaan had. Voor het eerst bewust! Ik had met mijn boosheid (als volwassene) die kleine, nog zo jonge versie van mezelf veroordeeld. Eigenlijk had ik tegen haar gezegd: ‘Jij mag niet bang zijn! En al helemaal niet ’s nachts. Want dan wil ik slapen! En nou opzouten!’ De impact op mijn kleine zelf was groot. Net zoals haar verdriet vannacht. Vanmorgen. En vanmiddag. Het is aan Elke te danken dat ik me dit nu gewaarword. Dat ik me nu realiseer dat ik uit boosheid over mij(n) (jonge) zelf heenloop. En dat ik dat al honderden keren gedaan heb! Word er stil van.
Het is tijd om met zachtere ogen naar mezelf te gaan kijken. Naar de kleine en grote Vieve. Of zoals Elke het altijd zegt: oordeelloos!
Liefs, Vieve
PS: Heb vanmiddag gebeld; blij met de uitslag!