Leven is in mijn lijf komen

Ik ben een denker. En daarmee bedoel ik niet dat ik filosofisch ben ingesteld. Wat ik wel bedoel is dat ik veel in mijn hoofd zit. Ergens onderweg in mijn leven heb ik me dat onbewust eigen gemaakt. En nee, ik hoef voor dat denken niet te gaan zitten. Ik heb een soort ingebouwde radiozender in m’n hoofd die vrijwel continu aanstaat. Ook ’s avonds als ik in bed stap. En dan is het moeilijk in slaap vallen.

Het begint me meer en meer in de weg te staan al dat gedenk. Begrijp me niet verkeerd; ik wil niet als een kip zonder kop door het leven gaan. Maar mijn realiteit is bijna tegengesteld daaraan. Dat vele denken houdt me bovendien tegen om dichter bij mijn gevoel te kunnen komen. En voelen, zo leer ik van Elke, is juist essentieel voor mij. Als ik echt voel, krijgt de oude weggestopte pijn eindelijk het daglicht te zien. De pijn, die is veroorzaakt door situaties die ik in mijn jonge jaren helemaal niet aankon. Het is geen leuke opgave. Maar wel een die nodig is om me bewust te worden van al die verdrietige ervaringen. Om ze nu, zoveel jaren later, te doorvoelen. Te verwerken. En dan een plekje te geven.

Ik leer het stap voor stap. Elke maakt me er bewust van dat ik de neiging heb om naar boven te kijken als ze me vraagt naar mijn gevoel te gaan. Maar dan krijgt mijn hoofd juist de regie. Omdat mijn gevoel in mijn lijf ‘woont’, kan ik beter naar beneden kijken. Ik begin dat een beetje in mijn systeem te krijgen en ervaar dat mijn aandacht letterlijk zakt als ik naar de grond kijk. Hierdoor kunnen mijn emoties uit het verborgene vrij komen. Bij Elke gaat dat door de sfeer en haar uitnodigende woorden vrij snel. Ben ik thuis dan duurt dat wat langer. Heel soms zelfs een paar dagen. Waarna het verdriet ineens in alle hevigheid loskomt. Als een wolkbreuk die de tijd heeft genomen om zich op te bouwen. Eindelijk mag er dan het oude verdriet zijn. Dat doet zeer. En voelt soms alsof ik alleen op de wereld ben. Maar mijn tranen geven ook lucht. Ruimte. Omdat een stukje oude pijn eindelijk door mij gezien wordt. Beleefd. En door mijzélf erkend. Na al die jaren in het donker mag het er in het volle licht zijn. Het resultaat is dat mijn innerlijke wereld een stukje schoonspoelt en lichter wordt. Maar belangrijker is dat het me dichter bij mezelf brengt. Ik begin mezelf wat beter te begrijpen. En dat geeft een heel fijn gevoel!

Liefs,

Vieve

PS: Je reactie is welkom!