Leven is deuren openen
Wat ben ik in mijn leven al vaak tegen onzichtbare muren aan geknald. De ene keer bleef ik stug doorzetten. Probeerde ik ’t met een grimmig of betraand gezicht weer opnieuw. Met als resultaat alleen maar nóg meer innerlijke blauwe plekken. Andere keren trok ik me helemaal terug in mezelf. Geen contact meer met de buitenwereld. Huilend van pijn, frustratie en kwaadheid. De hoop verliezend om ooit aan de andere kant van die vreselijke muur te komen.
Nu ik dit zo schrijf, sta ik ervan te kijken hoe bijzonder het is dat ik nooit écht heb opgegeven. Dat ik door ben gegaan met ademen. Om uiteindelijk toch weer op te krabbelen. Weer enigszins ging deelnemen aan het leven. Om ’n hele tijd later toch weer een nieuwe poging te wagen. Gelukkig maar! Want ik heb vorige week ervaren dat er wel degelijk hoop is. Voor mij. Voor iedereen die bont en blauw is geworden door haar of zijn leven. Hoop op het gaan zien van de deuren die wel degelijk in die muren zitten. Deuren die open kunnen. Waardoor ik eindelijk aan de andere kant van de muur kan komen. Zonder kleerscheuren.
Deze week heeft Elke me naar zo’n voor mij onzichtbare ‘deur’ begeleid. Ze heeft me de contouren letterlijk aan moeten wijzen, anders was ik er volledig aan voorbijgegaan. Het was een stokoude deur. Gemaakt uit het sterkste hout dat er bestaat en beslagen met zwaar ijzerwerk. Elke vroeg me wat die deur voor mij representeerde. Ik deed m’n ogen dicht en voelde. Het was míjj́n kwaadheid. Míj́n woede naar mezelf. Groot. En heel diep in de donkere grond geworteld. Samen zijn we er steeds een stapje dichterbij gekomen. En zo heb ik ontdekt wat de kern van dat grote op mezelf gerichte monster is. Eenzaamheid!
Ik weet al langer dat ’t oersterk is en veel kapot maakt. Letterlijk en figuurlijk. Maar het bijzondere is dat Elke me nu ook de andere kant ervan heeft laten zien. Dat grote zwarte monster dat ik maar niet kan verslaan, blijkt van binnen intens verdrietig te zijn. Omdat het zich zo eenzaam voelt. Zo moederziel alleen is. Nooit van mijn leven had ik me dát kunnen voorstellen. Maar er is nog meer. Want naast die grote vernietigende kracht blijkt dat in dit ‘monster’ juist ook hele mooie eigenschappen huizen. Talenten en krachten waar voor de eerste keer in mijn én zijn bestaan het licht op kon schijnen!
Ik was en ben nog steeds sprakeloos! Al zo lang verwens ik dit donkere deel van en in mezelf. Wil ik dat ’t weggaat. In ’t niks oplost. Verdwijnt. Voor altijd. Omdat het me zo belemmerd. Pijn doet. Uitput. Omdat ’t zo onvoorstelbaar meedogenloos is. Maar door het samen met Elke van dichterbij te bekijken, heb ik zelf gezien en gevoeld dat ’t ook mooie, bijzondere en waardevolle kanten heeft. Constructief kan zijn! Krachten heeft, die mij -als mens in deze wereld- kunnen helpen en ondersteunen!
Wat ben ik onder de indruk van wat deze opstelling me gebracht heeft. De letterlijke deur die het heeft geopend. Ik voel me er lichter door. Zie meer mogelijkheden. Alsof een hele zware last, die ik al mijn hele leven lang met me mee tors, een stuk lichter is geworden. Ik, degene met zo vele woorden. Ik ben er stil van.
Liefs, Vieve