Leven is blijven voelen

Ik heb mijn toekomst lang als een soort sprookje gezien. Stelde me voor dat op een mooie dag, een fantastische dag, alles -vanuit het niets- ineens goed zou komen. Geen verdriet meer. Geen pijn of zorgen. Maar overvloed! Aan liefde. Positiviteit. En geluk. Moeheid plaats makend voor bakken met energie en allerlei grootse en kleinere plannen. Met een overstromend hart en de breedst mogelijke lach op mijn gezicht zou ik eindelijk in míj́n bootje stappen en me mee laten nemen door de stroming. Die zo vurig verlangde flow voelend.

Bijzonder, zo’n mooie droom. Lief ook. Als ’t kon zou ik ‘m inlijsten. In een met goudverf omrand lijstje met glinsterende strass eromheen. Toch! Ik heb er in geloofd. En eigenlijk word ik vandaag pas écht wakker. Zie ik dat het leven helemaal geen sprookje is.

Zeker ben ik gegroeid. In de tijd tussen toen en nu. Onmiskenbaar. Maar groei betekent ook meer gaan zien. Meer gaan begrijpen. Een scherpere blik. Toen ik vanochtend wakker werd, voelde het meteen alsof er iets niet klopte. Een predikaat van de kleine Vieve, die

klaarblijkelijk al vroeg achter het stuur was gekropen. Ze was onrustig. Keek continu om haar heen, alsof er iets mis was. Fout zat. Allerlei gedachten buitelden over elkaar. Wat moest ze doen? Dit was eng. Voelde naar. En dat gevoel moest weg. Ophouden. Nu. Nu meteen! ‘Waarom is het nog niet weg?’ Angstig. Tig gedachten over elkaar stuikelend.

Ineens schiet er een herinnering naar boven aan wat Elke me al vaker heeft aangereikt: mijn adem! Bewust ademen brengt me in het hier en nu. Waardoor ik als volwassen Vieve het stuur van mijn jonge ik kan overnemen. Ik probeer zo diep mogelijk in te ademen en even later weer langzaam uit te ademen. Adem in, adem uit. De onrust wegblazend, rust inademend. En rustiger is goed. Ik blijf bewust ademen en probeer er tegelijkertijd achter te komen wat ik nou precies voel. Heel langzaam, als in slow motion, wordt het me duidelijker. ’t Gaat om mijn ‘oude’ opvattingen. Om mijn oude kijk op leven. Op míj́n leven. Op wat ik onder LEVEN versta. En dat is veel: positief, hartverwarmend, liefdevol, verrassend, knisperend, inspirerend, licht, sprankelend, zonnig, vreugdevol, stimulerend, lachend, dansend, verbinding voelend, liefhebbend, gezond, scheppend, bloeiend en absoluut vervullend.

Al zo onvoorstelbaar lang wens ik mezelf toe om zo te mogen leven. Ik vind ook dat ik dat wel verdiend heb na al die jaren van overleven! Van vechten tegen onzichtbare vijanden. Van zwoegen en in het stof bijten. Maar wat vandaag zo nadrukkelijk voor me staat, is het besef dat het zo niet werkt. Het leven is niet eerlijk. Het is geen weegschaal die eindigt in de perfecte balans. In plaats daarvan is het onzeker. Alleen wat geweest is, ligt vast. Totdat het perspectief verandert. En wat komen gaat … dat weet geen mens. Leven is nu. Niet gisteren, niet morgen, alleen maar nu! Op dit moment. En ik moet wennen aan nu. Heel erg wennen. Soms is het mooi, andere keren rauw. En vaak ben ik ‘nu’ helemaal kwijt. Ik heb weliswaar instrumenten van Elke gekregen, maar ik moet echt nog leren om ze te gebruiken. En dat gaat veel langzamer dan ik wil. Daarnaast -en dat is lastiger voor mij- heb ik te leren accepteren wat er is. Of juist niet is. Niet als voor altijd voldongen feit. Wel als vertrekpunt.

Ik heb altijd gedacht dat het makkelijker zou worden. Gaandeweg mijn proces. Misschien is dat ook zo. Wie zal het zeggen. Ik ben immers nog lang niet bij mijn ‘break-even-point aangekomen en nog steeds bezig met het oude zeer, dat naar bovenkomt. Het kan snoeihard zijn. Oneindig ver verwijderd van waar ik ooit hoop te komen. En nu maakt me dat intens verdrietig.

Liefs,

Vieve