Leven is pijn voelen

In het begin zag ik het nog niet. Hoorde ik het niet. Vóelde ik het niet. Maar sinds vandaag groeit er iets. Heel langzaam. Er verandert iets. Diep in mij. Het is nog kwetsbaar. Klein. Maar het is er. Het miniemste prille beginnetje van verandering. Een verandering ín mij.

Vandaag werd ik vanuit het niets intens verdrietig. Dikke tranen. Rollend over m’n wangen. Geen lange uithalen, alleen geluidloze tranen. Kort daarna voelde het alsof die tranen de regie in handen namen. Alsof ze me iets wilden zeggen. Wilden dat ik ze ging volgen. Puur op gevoel ben ik dat gaan doen. Naarmate mijn tranen verder naar beneden rolden, zonk ik steeds iets dieper in mezelf. Lager en lager. Kort daarna voelde ik dat ik dezelfde peilloze diepte naderde, die ik al zo vaak gevoeld heb. Tot nu toe was ik op dit punt altijd in de weerstand geschoten. Om me er met man en macht tegen te verzetten. Zo snel mogelijk weer naar boven klimmend, om er zo hard mogelijk van weg te rennen. Maar dit keer verliep het totaal anders. Dit keer ging ik juist mee die diepte in. Op zoek. Naar het pikkedonker. Ik ademde mezelf er naartoe. Steeds dieper. Naar dat zo bekende, beangstigende gevoel.

Tijdens die afdaling ben ik het kleine meisje in mezelf tegengekomen; de kleine Vieve. Ik zag de grote angst in haar ogen en heb m’n armen veilig om haar heengeslagen. Ik heb haar opgepakt; haar dicht tegen me aanhoudend. Ik heb haar gerustgesteld. Haar mooie blonde haren zachtjes uit haar gezicht strijkend. Terwijl ik haar aankeek, heb ik haar gezegd dat haar niks kon gebeuren met mij erbij, de grote Vieve. Ze keek me aan. Met een bang, betraand gezichtje. Niet goed wetend of ze me wel kon vertrouwen.

Samen hebben we enkele nieuwe stapjes gezet. In de richting van wat haar al haar hele leven zo met angst vervult. Elk miniem stapje gevolgd door ’n korte pauze. Om aan het donker te wennen. En telkens ietsje dichter bij die grote, enge Eenzaamheid te komen. Die zo angstaanjagende Eenzaamheid.

Al m’n leven lang ren ik hier van weg. Doe ik -totaal onbewust- ALLES om die verschrikkelijke, puntige, ijskoude, pikdonkere, me opslokkende en vermorzelende Eenzaamheid uit de weg te rennen. En dan ineens op een voorjaarsdag met een bleek waterig zonnetje stap ik letterlijk in het hol van de leeuw. Kijk ik dit afschrikwekkende monster aan. Samen met mijn kleine meisje, beschut in mijn armen.

Het is het diepere voelen, dit. Zo weet ik van Elke. ’t Doet onbeschrijfelijk zeer. Voelt beangstigend. Alsof er niemand anders meer op aarde is. Alleen nog mijn kleine meisje en ik. Het is niet romantisch. Het doet alleen maar verschrikkelijk zeer. Klaarblijkelijk hoort deze pijn bewust gaan voelen erbij. Op de weg naar mezelf.

Liefs, Vieve