Leven is ruimte creëren!

Wat is ze sterk, dat kleine meisje in mij. Én slim. Want ze heeft een hele subtiele manier ontwikkeld om het stuur van mij als volwassene over te nemen. De piloot te zijn van ons vliegtuig. De ene keer merk ik dat meteen; dan weer ontgaat het mij volkomen. Dat pakte kort geleden naar uit. Tijdens een vlucht van de kleine Vieve kwam er teveel op haar bordje. Daardoor wist ze niet meer wat te doen. Welke kant op te gaan. Ze maakte letterlijk een noodlanding. Radeloos. Bang. Tot niets meer in staat. Elke heeft me fantastisch geholpen om als volwassen Vieve het stuur weer over te nemen. En me een ‘overlevingspakket’ meegegeven waarmee ik me zélf in mijn volwassenheid kan zetten.

Ik begin langzaamaan meer helderheid te krijgen. Te zien hoe belangrijk het is vanuit welk deel van mezelf ik op een bepaald moment handel. Of juist niks doe. En dan heb ik het niet alleen over het volwassen- en kindsdeel, maar over alle delen, die we als mens hebben. Zo heb ik al heel lang een groots en ijzersterk ‘bewaardeel’, dat slecht is in loslaten. Een papiertje met een leuke opmerking. Oude post. M’n eerste pick-up. Een stuk tapijt van m’n oude huis. Stapels kranten. Huisraad. Spullen van m’n ouders. Ik herinner me ook van alles. Meer dan m’n sibbelings. Niet eerder heb ik beseft dat ik een ‘hoarder’ ben. Maar dat is aan ’t veranderen.

Vorige week werd ik op ’t verkeerde been gezet door de schilders van mijn wooncomplex. Ik dacht dat mijn berging ook van binnen een nieuwe lik verf zou krijgen. En die stond flink vol. Mijn beste vriend gaf me ’t duwtje dat ik nodig had. Ik maakte een afspraak bij de stort en klom m’n zolder op, scannend op rotzooi voor de stort. De volgende dag hebben we alles in de berging doorgesjouwd en op de gang gegroepeerd op ‘kan weg’ en ‘blijft’. ‘Blijft’ heeft m’n vriend weer terug in de berging gezet: overzichtelijk bij en op elkaar. Wauw! Daarna reden we samen naar de stort. Eerlijk? Ik vond het geweldig! Nooit geweten dat ouwe troep weggooien zo bevrijdend kan werken! ik heb het van een afstandje in containers gekeild. De mannen van de stort keken me glimlachend aan bij elke ‘yes!’ als er weer iets door de lucht vloog. Ik had de hele dag een big smile en ongelofelijk veel energie. En ’t resultaat? Ongekend fijn! Een verrassende verandering van binnenuit. Powered by Elke!

Eerlijk is eerlijk: ik ben ook weer tot stilstand gekomen. Zonder de aanjagende energie van m’n vriend gaat het nu tergend langzaam. Toch blijf ik opruimen. Omdat het zo bevrijdend werkt. Ik besef dat ik m’n hele leven niet meer letterlijk in oude spullen hoef terug te zien. En dat geeft ruimte. Ruimte voor nieuwe wegen in mijn leven. Nieuwe keuzes. Nieuwe mensen. En ja, ook voor nieuwe spullen. Maar eerst is er nog die ouwe troep, die ik de deur uitdoe. Deze maand. Omdat die ruimte naar meer smaakt!

Liefs,

Vieve