Leven – proloog

De lente. Ondanks het koudere en nattere weer heb ik er dit jaar meer oog voor. Voor de bloesem die de wereld weer kleur geeft. Voor de ontpoppende bladknoppen, die zich vanuit het ogenschijnlijke niets tot fris groen blad ontwikkelen. Oog voor het leven dat met zoveel kracht uit zijn onzichtbare schuilplaats schiet: Hier ben ik!. Zie mij! Vol leven!

Wat zou ik dit voorbeeld graag volgen en overstromen van levenskracht. Bloesemen. Naar het licht groeien. Diep in de grond geworteld. Zodat ik bij tegenwind, storm, donder en bliksem -meebuigend- overeind blijf. Maar voor mij verloopt deze lente totaal anders. Ik ben moe. En sta voor mijn gevoel al meerdere jaren stil. Aan de zijlijn.

Mijn probleem? Mijn wortels reiken niet zo diep, waardoor ik bij het kleinste beetje tegenwind al ga wankelen. Dan word ik onzeker. Verdwijnt mijn weinige zelfvertrouwen. Weet ik helemaal niet meer wat ik wil. Ja, voluit leven! Dát wil ik! Maar hoe en in welke vorm … Geen idee. Voor een kind is dat normaal. Maar ik ben een vijftiger en zit nog steeds gevangen in vaagheid. Natuurlijk heb ik hulp gezocht, met ruim tien jaar therapie als resultaat. Het heeft me meer inzicht in mezelf gebracht. Maar me niet wezenlijk veranderd. In plaats van mijn droom te leven, sta ik nog steeds vrijwel continu in de overlevingsstand. En dat kost kruim. Er komt nog maar weinig uit mijn handen. Ik lach nauwelijks nog, neem zelden initiatief en ben veel te vaak alleen. Me diep ongelukkig voelend.

‘Dan ga je toch aan de anti-depressiva!’ Nog niet misschien! Iets in mij verzet zich daar fel tegen. Ja, het wordt minder zwaar dan. Maar ook de bovenkant reikt minder hoog. En dat wil ik pertinent niet. Ik wil Leven! Liefhebben. Voelen. Genieten. Gelukkig zijn. Groeien. En eindelijk mijn plek innemen. Voor mij gaat dat niet samen met een afgevlakt leven. Ook al leidt dat al zo lang tot pijn, verdriet en onmacht.

Soms moet je geluk hebben. En dat heb ik. Ik heb namelijk een uitnodigende hand toegestoken gekregen. Een reddende hand. De hand van Elke Donker. Ze snapt mij. Snapt mijn gevecht. Mijn dromen ook. En die kan ik wel degelijk realiseren. Ze leert me voelen. Zien wat ik mijn leven lang al achter me aansleep. Ik krijg meer helderheid. Kom langzaam uit dat diepe donkere gat. Ook al doet alles wat ik aanga pijn; ik voel ook hoop. Durf er steeds iets meer op te vertrouwen dat ook ik -zélfs ik- eindelijk de wind onder mijn vleugels ga krijgen! Dat maakt mij zo enthousiast dat ik enkele delen van deze bijzondere reis naar mezelf aan jou wil vertellen.

Loop je een stukje met me mee?

Vieve