Blog 08. Ervaringen van een coachclient. Lees je mee? Leven is het donker ingaan Ik kijk naar buiten en zie de verlaten nesten in de kale hoge bomen. De lucht is grijs, af en toe doorbroken door een rookpluim uit een schoorsteen. Op m’n balkon staan uitgebloeide zomerplantjes met nog een enkel verwelkt bloemetje erin, de takjes bruin. Het is stil. Op straat is niemand te zien. We leven in de donkerste dagen van het jaar. Het donker. Het donkere donker. Ik heb er wat mee, maar kan er ook voor wegrennen. Ik herinner me een eenzame periode in mijn leven waarin ik bewust pas in de avonduren boodschappen ging doen. Omdat ik me dan veilig voelde. Juist in het donker. Omdat niemand van m’n gezicht kon aflezen hoe ik me van binnen voelde. Ik ging letterlijk op in de donkerte. Soms een heel eind omlopend, me één voelend met het donker. Maar ik heb het ook verafschuwd. Ben ervoor weggerend. Door te gaan roken. Drinken. Snoepen. Harde muziek. Allemaal onbewust. Om die dreigende donkerte en stilte van me weg te houden. Zo vele jaren later snap ik waarom ik er regelmatig zo’n moeite mee had. Het raakte alles wat op m’n bord lag, maar waar ik me nog niet bewust van was. Alles wat voor mij nog verborgen in het donker lag. Míj́n donker. Afgelopen jaar heb ik daar samen met Elke veel van in het licht kunnen zetten.

Maar dat betekent niet dat het donker ingaan nu gemakkelijk is. Op dit moment zit ik in een soort tweestrijd. Soms doe ik ’s avonds kaarsjes aan en probeer ik het gezellig te maken; een andere keer zit ik bijna in het donker. Het verdriet in me voelend. Mijn moeheid. Van hetgeen ik aanga. Van de strijd die ik met mezelf voer. De laatste dagen kijk ik vooral naar films met veel geweld. En het lijkt wel hoe meer geweld, hoe beter. Dat past bij m’n korte lontje van de laatste tijd. Toch wil ik de komende avonden bewuster met het donker bezig zijn. Dát gaan zien bij mezelf waar ik voor op de vlucht blijf gaan. En nu, op dit moment, lijkt dat onnoemelijk veel. Het bijzondere is dat juist in die donkerte ook ieders kracht ligt, zo heeft Elke me al langer geleden verteld. Als keerzijde van de medaille. Ik ben daar benieuwd naar. Naar mijn kracht. Ik weet dat ik er een neus voor heb om de krochten in mijn ziel te vinden. Maar heb ik dat ook voor het positieve? Voor het licht? Kan ik ooit voluit gaan leven? Lichter. Vrijer. Vervullender? Met meer liefde? Als ik durf te geloven in de kosmos, dan gaat dat gebeuren. Want op dit moment breekt de zon door het grijs heen. Een teken dat naast het donker er ook licht is!

Liefs, Vieve