Leven is deuren openen

Wat ben ik in mijn leven al vaak tegen onzichtbare muren aan geknald. De ene keer bleef ik stug doorzetten. Probeerde ik ’t met een grimmig of betraand gezicht weer opnieuw. Met als resultaat alleen maar nóg meer innerlijke blauwe plekken. Andere keren trok ik me helemaal terug in mezelf. Geen contact meer met de buitenwereld. Huilend van pijn, frustratie en kwaadheid. De hoop verliezend om ooit aan de andere kant van die vreselijke muur te komen.

Nu ik dit zo schrijf, sta ik ervan te kijken hoe bijzonder het is dat ik nooit écht heb opgegeven. Dat ik door ben gegaan met ademen. Om uiteindelijk toch weer op te krabbelen. Weer enigszins ging deelnemen aan het leven. Om ’n hele tijd later toch weer een nieuwe poging te wagen. Gelukkig maar! Want ik heb vorige week ervaren dat er wel degelijk hoop is. Voor mij. Voor iedereen die bont en blauw is geworden door haar of zijn leven. Hoop op het gaan zien van de deuren die wel degelijk in die muren zitten. Deuren die open kunnen. Waardoor ik eindelijk aan de andere kant van de muur kan komen. Zonder kleerscheuren.

Lees meer

Beste ziel,

Vanmorgen, vlak voordat ik opstond, kreeg ik ineens het plan om je te schrijven. Een brief aan jou. Jou, die ik vorig jaar ietsje meer heb leren kennen. Natuurlijk heb ik al veel eerder over je gehoord. In uitdrukkingen, zoals ‘een arme ziel’, ‘een eenzame ziel’. En ook ‘zielsgelukkig’ en ‘luister naar je ziel’! Ik ken ze al heel lang, maar heb er nooit echt bij stilgestaan. Nooit beseft ook dat jij er de hoofdrol in speelt.

Hoewel ik zelden aan je heb gedacht, heeft je bestaan lang geleden diepe indruk op me gemaakt. Dat was toen ik op tv een Indiaan in een bos op een steen zag zitten. Hij at niks, dronk niks, zei niks en bewoog nauwelijks. Het enige wat hij deed was zitten. Wachtend op het moment waarop zijn ziel hem weer zou vinden. Hem weer had ingehaald. Het raakte me; zo bijzonder vond ik het. Zo puur. Vol gevoel. Klaarblijkelijk voelde deze man dat hij te snel was gegaan. Dat hij zielloos door het leven ging. Daarom had hij besloten te wachten. Net zo lang tot zijn ziel hem had ingehaald en hem weer kon vergezellen.

Lees meer

Leven is blijven voelen

Ik heb mijn toekomst lang als een soort sprookje gezien. Stelde me voor dat op een mooie dag, een fantastische dag, alles -vanuit het niets- ineens goed zou komen. Geen verdriet meer. Geen pijn of zorgen. Maar overvloed! Aan liefde. Positiviteit. En geluk. Moeheid plaats makend voor bakken met energie en allerlei grootse en kleinere plannen. Met een overstromend hart en de breedst mogelijke lach op mijn gezicht zou ik eindelijk in míj́n bootje stappen en me mee laten nemen door de stroming. Die zo vurig verlangde flow voelend.

Bijzonder, zo’n mooie droom. Lief ook. Als ’t kon zou ik ‘m inlijsten. In een met goudverf omrand lijstje met glinsterende strass eromheen. Toch! Ik heb er in geloofd. En eigenlijk word ik vandaag pas écht wakker. Zie ik dat het leven helemaal geen sprookje is.

Zeker ben ik gegroeid. In de tijd tussen toen en nu. Onmiskenbaar. Maar groei betekent ook meer gaan zien. Meer gaan begrijpen. Een scherpere blik. Toen ik vanochtend wakker werd, voelde het meteen alsof er iets niet klopte. Een predikaat van de kleine Vieve, die

Lees meer