Leven is mijn waarde gaan zien
Ik luister naar Corinne Bailey Rae’s Like a Star met tranen in m’n ogen. Omdat de rust, zachtheid en traagheid van dat lied me raken; zó onvoorstelbaar moe voel ik me. Zo niet te beschrijven voorbij al m’n grenzen. Eerder naar bed gaan … Dat krijg ik er maar niet in. Hoewel … Ik zou nu graag in bed kruipen en me door ’t geluid van de stiller wordende natuur zachtjes in slaap laten wiegen. ’n Heerlijk diepe slaap. Maar de realiteit is voorbij denderend verkeer. Drukte ook in m’n huis: ’n matras in de gang, stapels spullen om uit te zoeken, uitpuilende kastjes. ’t Stoort me mateloos. Ik wil ’t opgeruimd hebben! M’n hele huis! Maar ’t gaat zo langzaam. Vanwege de herinneringen.
Ligt daarin de oplossing? Gewoon loslaten? Deze vragen roepen nieuwe tranen op. Waarom pijnig ik mezelf toch door alles zo gróndig te willen doen? De tijd die dat kost! Waarom niet ‘blind’ ’n stapel troep weggooien? Uit m’n huis! Uit m’n leven! Nieuwe ruimte scheppend!