Beste ziel,
Vanmorgen, vlak voordat ik opstond, kreeg ik ineens het plan om je te schrijven. Een brief aan jou. Jou, die ik vorig jaar ietsje meer heb leren kennen. Natuurlijk heb ik al veel eerder over je gehoord. In uitdrukkingen, zoals ‘een arme ziel’, ‘een eenzame ziel’. En ook ‘zielsgelukkig’ en ‘luister naar je ziel’! Ik ken ze al heel lang, maar heb er nooit echt bij stilgestaan. Nooit beseft ook dat jij er de hoofdrol in speelt.
Hoewel ik zelden aan je heb gedacht, heeft je bestaan lang geleden diepe indruk op me gemaakt. Dat was toen ik op tv een Indiaan in een bos op een steen zag zitten. Hij at niks, dronk niks, zei niks en bewoog nauwelijks. Het enige wat hij deed was zitten. Wachtend op het moment waarop zijn ziel hem weer zou vinden. Hem weer had ingehaald. Het raakte me; zo bijzonder vond ik het. Zo puur. Vol gevoel. Klaarblijkelijk voelde deze man dat hij te snel was gegaan. Dat hij zielloos door het leven ging. Daarom had hij besloten te wachten. Net zo lang tot zijn ziel hem had ingehaald en hem weer kon vergezellen.