Blog 08. Ervaringen van een coachclient. Lees je mee? Leven is het donker ingaan Ik kijk naar buiten en zie de verlaten nesten in de kale hoge bomen. De lucht is grijs, af en toe doorbroken door een rookpluim uit een schoorsteen. Op m’n balkon staan uitgebloeide zomerplantjes met nog een enkel verwelkt bloemetje erin, de takjes bruin. Het is stil. Op straat is niemand te zien. We leven in de donkerste dagen van het jaar. Het donker. Het donkere donker. Ik heb er wat mee, maar kan er ook voor wegrennen. Ik herinner me een eenzame periode in mijn leven waarin ik bewust pas in de avonduren boodschappen ging doen. Omdat ik me dan veilig voelde. Juist in het donker. Omdat niemand van m’n gezicht kon aflezen hoe ik me van binnen voelde. Ik ging letterlijk op in de donkerte. Soms een heel eind omlopend, me één voelend met het donker. Maar ik heb het ook verafschuwd. Ben ervoor weggerend. Door te gaan roken. Drinken. Snoepen. Harde muziek. Allemaal onbewust. Om die dreigende donkerte en stilte van me weg te houden. Zo vele jaren later snap ik waarom ik er regelmatig zo’n moeite mee had. Het raakte alles wat op m’n bord lag, maar waar ik me nog niet bewust van was. Alles wat voor mij nog verborgen in het donker lag. Míj́n donker. Afgelopen jaar heb ik daar samen met Elke veel van in het licht kunnen zetten.

Lees meer

07 – Leven is het kind in je koesteren!

Gezondheid staat bij mij bovenaan het lijstje. Ik moet er niet aan denken een ernstige ziekte te krijgen. Ik kijk echt op naar degenen die wel het ‘verkeerde lotje’ hebben getrokken. Naar de rust waarmee zij hun lot ondergaan. De kracht die ze tonen. De vrede, die ze met hun lot sluiten! Dat is mens zijn op het hoogste niveau.

Hoe ik zou reageren? Ik zou volledig doordraaien! Serieus. Ik heb m’n handen al vol bij preventieve bevolkingsonderzoeken. Tuurlijk ben ik blij dat die onderzoeken er zijn. Maar ik word er nerveus van. Bang voor een uitslag die ik niet wil. Al zo vaak heb ik voor, tijdens en na zo’n onderzoek een schietgebedje gedaan. Om vervolgens twee weken lang (en da’s lang!) in m’n rats te zitten, omdat je dan pas de uitslag krijgt.

Gelukkig is er enige verbetering zichtbaar. Pasgeleden had ik weer zo’n onderzoek. De periode direct erna ben ik voor mijn doen vrij rustig doorgekomen. Ik was er niet zo mee bezig. Totdat de datum van de uitslag naderde. Conform wat me verteld was, had ik gisteren de uitslag moeten ontvangen. Niet dus. Iets waarmee ik al wel rekening had gehouden. Zo dacht ik althans. Maar afgelopen nacht was dat niet te merken: ik kon de slaap niet vatten en m’n hartslag was hoger dan normaal. Toen dat écht tot me doordrong, werd ik boos. Het moest maar eens uit zijn met al die flauwekul. ‘Die uitslag komt morgen! En statistisch gezien is de kans superklein dat er iets aan de hand is! Al dat gezeur, elke keer weer. Ik ben ‘r helemaal klaar mee! Kappen nou, verdomme!’ Lees meer