Organisatiecoaching
We werken allemaal vanuit overtuigingen en patronen. Dat zorgt voor kaders, die ons houvast geven. Maar het creëert ook blinde vlekken.
Ook online sessies mogelijk!
Persoonlijke coaching
Persoonlijke coaching stimuleert gedragspatronen om te buigen en stimuleert werken aan blijvend resultaat. Gevolg: ontwikkeling en persoonlijke groei.
Familie opstellingen
Een familieopstelling is een methode om meer helderheid te krijgen in jezelf. In je zijn. Hoe je functioneert. En in de problemen die je in je leven ervaart.
Over mij
Ik vind het belangrijk dat er een klik is met mij. Alleen dan kun je open zijn over de problemen die je ervaart. Daarom begin ik altijd met een vrijblijvend gesprek.
Blogs
Leven is blijven voelen
Ik heb mijn toekomst lang als een soort sprookje gezien. Stelde me voor dat op een mooie dag, een fantastische dag, alles -vanuit het niets- ineens goed zou komen. Geen verdriet meer. Geen pijn of zorgen. Maar overvloed! Aan liefde. Positiviteit. En geluk. Moeheid plaats makend voor bakken met energie en allerlei grootse en kleinere plannen. Met een overstromend hart en de breedst mogelijke lach op mijn gezicht zou ik eindelijk in míj́n bootje stappen en me mee laten nemen door de stroming. Die zo vurig verlangde flow voelend.
Bijzonder, zo’n mooie droom. Lief ook. Als ’t kon zou ik ‘m inlijsten. In een met goudverf omrand lijstje met glinsterende strass eromheen. Toch! Ik heb er in geloofd. En eigenlijk word ik vandaag pas écht wakker. Zie ik dat het leven helemaal geen sprookje is.
Zeker ben ik gegroeid. In de tijd tussen toen en nu. Onmiskenbaar. Maar groei betekent ook meer gaan zien. Meer gaan begrijpen. Een scherpere blik. Toen ik vanochtend wakker werd, voelde het meteen alsof er iets niet klopte. Een predikaat van de kleine Vieve, die
Leven is pijn voelen
In het begin zag ik het nog niet. Hoorde ik het niet. Vóelde ik het niet. Maar sinds vandaag groeit er iets. Heel langzaam. Er verandert iets. Diep in mij. Het is nog kwetsbaar. Klein. Maar het is er. Het miniemste prille beginnetje van verandering. Een verandering ín mij.
Vandaag werd ik vanuit het niets intens verdrietig. Dikke tranen. Rollend over m’n wangen. Geen lange uithalen, alleen geluidloze tranen. Kort daarna voelde het alsof die tranen de regie in handen namen. Alsof ze me iets wilden zeggen. Wilden dat ik ze ging volgen. Puur op gevoel ben ik dat gaan doen. Naarmate mijn tranen verder naar beneden rolden, zonk ik steeds iets dieper in mezelf. Lager en lager. Kort daarna voelde ik dat ik dezelfde peilloze diepte naderde, die ik al zo vaak gevoeld heb. Tot nu toe was ik op dit punt altijd in de weerstand geschoten. Om me er met man en macht tegen te verzetten. Zo snel mogelijk weer naar boven klimmend, om er zo hard mogelijk van weg te rennen. Maar dit keer verliep het totaal anders. Dit keer ging ik juist mee die diepte in. Op zoek. Naar het pikkedonker. Ik ademde mezelf er naartoe. Steeds dieper. Naar dat zo bekende, beangstigende gevoel.
Leven is ruimte creëren!
Wat is ze sterk, dat kleine meisje in mij. Én slim. Want ze heeft een hele subtiele manier ontwikkeld om het stuur van mij als volwassene over te nemen. De piloot te zijn van ons vliegtuig. De ene keer merk ik dat meteen; dan weer ontgaat het mij volkomen. Dat pakte kort geleden naar uit. Tijdens een vlucht van de kleine Vieve kwam er teveel op haar bordje. Daardoor wist ze niet meer wat te doen. Welke kant op te gaan. Ze maakte letterlijk een noodlanding. Radeloos. Bang. Tot niets meer in staat. Elke heeft me fantastisch geholpen om als volwassen Vieve het stuur weer over te nemen. En me een ‘overlevingspakket’ meegegeven waarmee ik me zélf in mijn volwassenheid kan zetten.
Blog 09: Leven is naar binnen gaan
Het is opnieuw een grauwe dag. Koud. Kaal. Winter. Dé tijd voor vrouwen om zich op te laden, zo weet ik sinds kort. Het rustiger aan te doen. Vakantie te pakken. De stilte en donkerte van dit seizoen op te zoeken. Het is tekenend voor onze mangerichte maatschappij dat ik daar nu pas achter kom. Zo sterk heb in ieder geval ik me als vrouw aangepast aan het zomerse rustseizoen van mannen.
Rust is het credo. En dus lig ik In de voormiddag netjes 30 tot 60 minuten op m’n bank. Da’s best lekker dat middagdutje. Doel (naast rust) is om me meer in mezelf te brengen. Samen met het weer, dat de laatste weken vooral grauw en mistig is, de kou en de kale natuur. Ik merk dat ik inderdaad naar binnen keer. Sensitiever word. Mistroostiger. Vannacht voelde het zelfs alsof de mist persoonlijk bij mij naar binnenkwam. Ik had het koud, ondanks de vele lagen beddengoed. En ik zag weinig perspectief voor mezelf. Alsof ik helemaal tot stilstand was gekomen in een immens groot moeras. Ik sta er nog steeds. En ’t kost onnoemelijk veel moeite om een stap te zetten in die dikke donkere brij. Onwetend welke kant ik op moet gaan om eruit te komen. Meer lezen
Ik heb geleerd om vanuit mijn gevoel te handelen en te acteren. Wat ik vroeger vanuit mijn hoofd deed doe ik nu vanuit mijn gevoel en wanneer het niet goed voelt, doe ik het niet!
Ik ben geleidelijk aan steeds meer bij mijn gevoel gekomen en heb geleerd meer naar de mens te kijken, heb meer inleving en ben minder zakelijk geworden.
Ik heb geleerd te herkennen wanneer ik mijn gevoel vooral rationeel benader. Ik kan nu mijn gevoel toelaten waardoor ik veel meer rust kan vinden.
Oude patronen loslaten, is niet altijd een feest; dat kan echt pijnlijk zijn. Maar hoe bijzonder is het om te merken dat die pijn ineens in kracht kan veranderen?!
"Ik ben vooral veel bewuster en eerlijker naar mezelf toe bij het nemen van beslissingen. Wil ik het daadwerkelijk of kies ik voor de kortste weg of is het een vlucht, dit komt vrijwel dagelijks terug"