Organisatiecoaching
We werken allemaal vanuit overtuigingen en patronen. Dat zorgt voor kaders, die ons houvast geven. Maar het creëert ook blinde vlekken.
Ook online sessies mogelijk!
Persoonlijke coaching
Persoonlijke coaching stimuleert gedragspatronen om te buigen en stimuleert werken aan blijvend resultaat. Gevolg: ontwikkeling en persoonlijke groei.
Familie opstellingen
Een familieopstelling is een methode om meer helderheid te krijgen in jezelf. In je zijn. Hoe je functioneert. En in de problemen die je in je leven ervaart.
Over mij
Ik vind het belangrijk dat er een klik is met mij. Alleen dan kun je open zijn over de problemen die je ervaart. Daarom begin ik altijd met een vrijblijvend gesprek.
Blogs
Beste ziel,
Vanmorgen, vlak voordat ik opstond, kreeg ik ineens het plan om je te schrijven. Een brief aan jou. Jou, die ik vorig jaar ietsje meer heb leren kennen. Natuurlijk heb ik al veel eerder over je gehoord. In uitdrukkingen, zoals ‘een arme ziel’, ‘een eenzame ziel’. En ook ‘zielsgelukkig’ en ‘luister naar je ziel’! Ik ken ze al heel lang, maar heb er nooit echt bij stilgestaan. Nooit beseft ook dat jij er de hoofdrol in speelt.
Hoewel ik zelden aan je heb gedacht, heeft je bestaan lang geleden diepe indruk op me gemaakt. Dat was toen ik op tv een Indiaan in een bos op een steen zag zitten. Hij at niks, dronk niks, zei niks en bewoog nauwelijks. Het enige wat hij deed was zitten. Wachtend op het moment waarop zijn ziel hem weer zou vinden. Hem weer had ingehaald. Het raakte me; zo bijzonder vond ik het. Zo puur. Vol gevoel. Klaarblijkelijk voelde deze man dat hij te snel was gegaan. Dat hij zielloos door het leven ging. Daarom had hij besloten te wachten. Net zo lang tot zijn ziel hem had ingehaald en hem weer kon vergezellen.
Leven is blijven voelen
Ik heb mijn toekomst lang als een soort sprookje gezien. Stelde me voor dat op een mooie dag, een fantastische dag, alles -vanuit het niets- ineens goed zou komen. Geen verdriet meer. Geen pijn of zorgen. Maar overvloed! Aan liefde. Positiviteit. En geluk. Moeheid plaats makend voor bakken met energie en allerlei grootse en kleinere plannen. Met een overstromend hart en de breedst mogelijke lach op mijn gezicht zou ik eindelijk in míj́n bootje stappen en me mee laten nemen door de stroming. Die zo vurig verlangde flow voelend.
Bijzonder, zo’n mooie droom. Lief ook. Als ’t kon zou ik ‘m inlijsten. In een met goudverf omrand lijstje met glinsterende strass eromheen. Toch! Ik heb er in geloofd. En eigenlijk word ik vandaag pas écht wakker. Zie ik dat het leven helemaal geen sprookje is.
Zeker ben ik gegroeid. In de tijd tussen toen en nu. Onmiskenbaar. Maar groei betekent ook meer gaan zien. Meer gaan begrijpen. Een scherpere blik. Toen ik vanochtend wakker werd, voelde het meteen alsof er iets niet klopte. Een predikaat van de kleine Vieve, die
Leven is pijn voelen
In het begin zag ik het nog niet. Hoorde ik het niet. Vóelde ik het niet. Maar sinds vandaag groeit er iets. Heel langzaam. Er verandert iets. Diep in mij. Het is nog kwetsbaar. Klein. Maar het is er. Het miniemste prille beginnetje van verandering. Een verandering ín mij.
Vandaag werd ik vanuit het niets intens verdrietig. Dikke tranen. Rollend over m’n wangen. Geen lange uithalen, alleen geluidloze tranen. Kort daarna voelde het alsof die tranen de regie in handen namen. Alsof ze me iets wilden zeggen. Wilden dat ik ze ging volgen. Puur op gevoel ben ik dat gaan doen. Naarmate mijn tranen verder naar beneden rolden, zonk ik steeds iets dieper in mezelf. Lager en lager. Kort daarna voelde ik dat ik dezelfde peilloze diepte naderde, die ik al zo vaak gevoeld heb. Tot nu toe was ik op dit punt altijd in de weerstand geschoten. Om me er met man en macht tegen te verzetten. Zo snel mogelijk weer naar boven klimmend, om er zo hard mogelijk van weg te rennen. Maar dit keer verliep het totaal anders. Dit keer ging ik juist mee die diepte in. Op zoek. Naar het pikkedonker. Ik ademde mezelf er naartoe. Steeds dieper. Naar dat zo bekende, beangstigende gevoel.
Leven is ruimte creëren!
Wat is ze sterk, dat kleine meisje in mij. Én slim. Want ze heeft een hele subtiele manier ontwikkeld om het stuur van mij als volwassene over te nemen. De piloot te zijn van ons vliegtuig. De ene keer merk ik dat meteen; dan weer ontgaat het mij volkomen. Dat pakte kort geleden naar uit. Tijdens een vlucht van de kleine Vieve kwam er teveel op haar bordje. Daardoor wist ze niet meer wat te doen. Welke kant op te gaan. Ze maakte letterlijk een noodlanding. Radeloos. Bang. Tot niets meer in staat. Elke heeft me fantastisch geholpen om als volwassen Vieve het stuur weer over te nemen. En me een ‘overlevingspakket’ meegegeven waarmee ik me zélf in mijn volwassenheid kan zetten.
Ik heb geleerd om vanuit mijn gevoel te handelen en te acteren. Wat ik vroeger vanuit mijn hoofd deed doe ik nu vanuit mijn gevoel en wanneer het niet goed voelt, doe ik het niet!
Ik ben geleidelijk aan steeds meer bij mijn gevoel gekomen en heb geleerd meer naar de mens te kijken, heb meer inleving en ben minder zakelijk geworden.
Ik heb geleerd te herkennen wanneer ik mijn gevoel vooral rationeel benader. Ik kan nu mijn gevoel toelaten waardoor ik veel meer rust kan vinden.
Oude patronen loslaten, is niet altijd een feest; dat kan echt pijnlijk zijn. Maar hoe bijzonder is het om te merken dat die pijn ineens in kracht kan veranderen?!
"Ik ben vooral veel bewuster en eerlijker naar mezelf toe bij het nemen van beslissingen. Wil ik het daadwerkelijk of kies ik voor de kortste weg of is het een vlucht, dit komt vrijwel dagelijks terug"